zaterdag 30 augustus 2008

op slot

Ik gooi het slot erop; het Belgradoblog gaat drie weken dicht. Eenentwintig dagen zullen jullie het zonder me moeten doen. Hier kun je terecht als je het niet meer trekt. Als je leuke faits divers, aardige gebeurtenissen en diepe inzichten uit Belgrado en omstreken wilt, zul je er zelf heen moeten, want ik ben er even niet. We gaan op vakantie. Eerst twee weken Italie, dan nog een weekje Nederland. Ik wens ons veel plezier en jullie veel sterkte met deze eerste Belgradoblogloze periode in ruim drie maanden. Sinds 27 april zijn we 247 stukjes, 3573 bezoeken en 5691 page views verder. Ik beleef er veel plezier aan, zoals ik veel plezier beleef aan het wonen en werken hier. Ik hoop dat ik erin slaag dat een klein beetje over te brengen. Tot op 21 september (of zo).

afscheid

Dit was er:

En dit:
Dat resulteerde in dit:

En dit:

Altijd gezellig (en laat) die (afscheids)avonden in een kafana in Sarajevo. Ik hoop dat het niet weer een jaar duurt voordat ik er terug ben.

vrijdag 29 augustus 2008

veteranen

Ik was vandaag, de eerste échte dag van het proces tegen Radovan Karadžić, op bezoek bij de veteranen van de Groene Baretten in Sarajevo. Bij secretaris-generaal Faruk Panjeta (plaatje) om precies te zijn. Die eenheid was aanvankelijk een stelletje amateurs bij elkaar. Ze wisten nauwelijks iets van wapens, strategie of oorlogsvoering in z'n algemeen en toch besloten ze in hun wanhoop om hun stad, Sarajevo, te verdedigen tegen de Bosnische Serviërs. Een officieel Bosnisch leger was er nog niet. In hun hoofdkwartier hebben de veteranen een piepklein museumpje ingericht. Uit hun verzameling wapentuig blijkt wel hoe klunzig het allemaal was. Kijk maar eens naar de zelfgemaakte explosieven. Daar blaas je volgens mij nog geen mierenhoop me op.

Later werd het allemaal wat professioneler en nam het officiële leger dat inmiddels was opgericht de Groene Baretten op in zijn rangen. In het veteranenkantoor is het alsof hun commandanten (de meesten dood) de bezoeker vragen: wat deed jij tijdens de oorlog? Piep, niks meneer. Wel vreemd dat de achterste Groene Baret een rode baret op heeft.

Ik heb er ook nog een radioreportage van gemaakt. Die kun je beluisteren op de NOS-site (beeld en geluid).

donderdag 28 augustus 2008

sarajevo

Het centrum van Sarajevo is mooi, zelfs als je, zoals ik nu, vanuit je hotelkamer over de daken uitkijkt en er onweer aan zit te komen.

O.k., dan eerst maar eens een paar toeristische kiekjes uit de oude stad.
Eén van de vele minaretten (Meneer Wilders, er wonen hier moslims en ze zijn reuze vriendelijk. Ze willen me niet eens het hoofd afsnijden):

Eens badhuis, nu winkelcentrum:
En een ćevapmakerij

En nee, Sarajevo is niet alleen maar mooi:

Integendeel, op sommige plekken ziet het er werkelijk niet uit:

En dan toch ineens weer wel (Meneer Wilders, kijk nou eens goed naar die hoofddoekjes en die meisjes eronder. Is daar nou echt iets verkeerd aan?):

In Sarajevo kun je lekker eten. Turks bijvoorbeeld (de Ottomanen zijn weer terug), terwijl er uit een café op luttele meters afstand Latijns-Amerikaanse muziek klinkt. Lekker bier ook wel, dat Sarejevsko...

En Sarajevo is natuurlijk een plaats vol trieste herinneringen:

Voor alle zekerheid: op het laatste plaatje staat "Don't forget Srebrenica". Het paste er alleen niet helemaal op.

woensdag 27 augustus 2008

bibliotheek

Een vaste bezoeker vroeg naar de staat van de beroemde bibliotheek in Sarajevo. Het gebouw werd tijdens de Bosnië-oorlog, naar het schijnt morgen precies zestien jaar geleden, in de fik geschoten. Ik ben er vanmiddag even langs gelopen. Helaas is er niet veel verbeterd. Binnen zijn wel wat werkzaamheden verricht, maar de buitenkant ziet er nog steeds dieptriest uit. Ik heb het gebouw nooit anders gezien.

spuit elf


Nee hè, spuit elf geeft ook modder. Vojislav Koštunica, je weet wel die oud-premier die iedereen nu al vergeten is, heeft de erkenning van de onafhankelijkheid van Zuid-Ossetië en Abchazië door Rusland "passend" genoemd. In een redenering waar natuurlijk weer niemand iets van begrijpt, komt hij tot de conclusie dat "het grootste deel van de schending van internationaal recht bij de Verenigde Staten" ligt. De VS is immers verantwoordelijk voor de situatie in Kosovo...
Ik ben het ermee eens dat de VS internationaal recht heeft geschonden en blijft doorgaan dat te doen. Maar dat heeft niks te maken met de situatie in Georgië. Waar is nu opeens het argument dat afscheidingen alleen geldig zijn, indien ze worden erkend door de (Veiligheidsraad van) de Verenigde Naties? Weg. Foetsie. Verdwenen. In Koštunica's argumentatie hebben Wahington en Brussel dus ook het recht om de onafhankelijkheid van Kosovo te erkennen. Zullen de Serviërs blij mee zijn, meneer de patriot.
Nu spuit elf gemodderd heeft, kan spuit twaalf niet uitblijven: Aleksandar Vučić, schreeuwlelijk van de Servische Radicale Partij. Hij noemt het "hypocrisie" van de bovenste plank dat het westen bezwaren heeft tegen de onafhankelijkheid van de twee stukjes Georgië. Helemaal waar. En dus mag Rusland even hypocriet zijn, vindt Vučić kennelijk.
Ik heb ergens het idee dat de heren de plank helemaal misslaan.

rahat lokum

Altijd als ik naar Sarajevo ga, krijg ik een opdracht mee. Geen verzoek, maar een regelrechte dienstorder: koop radluk. Een kilo. Radluk?, hoor ik jullie denken. Nou, dat denken zie hier ook. Anders dan in Servië heet radluk in Bosnië geen radluk, maar rahat lokum. In het Nederlands: Turks Fruit. Niet dat kleverige goedje vol suiker dat er bij jullie voor doorgaat, maar echte rahat lokum, dat smaakt naar fruit, sesamzaad, kokos, noten en al het andere dat ze erin stoppen. Volgens puristen komt de beste van de Badem Butik in het centrum van Sarajevo. En daar koop ik het dan ook. Het telefoonnummer staat op de zak. Misschien kun je wat bestellen en naar Nederland laten verschepen. Het landennummer van Bosnië is 387, het netnummer van Sarajevo 033. Daar moet uit te komen zijn.

onderweg


Als je van Belgrado naar Sarajevo rijdt, dan kom je door Srem. In Srem verbouwen ze paprika's, tomaten en meloenen en die verkopen ze langs de weg. Ze verbouwen er trouwens ook maïs, want de varkens willen ook graag eten.

Srem is landschappelijk niet erg interessant. Het is zo plat als Nederland en de meeste dorpjes zijn het aanzien nauwelijks waard.

Šabac, een van de grotere plaatsen onderweg, is al evenmin het toppunt van schoonheid. Langs de Sava staat nog wat verpieterde industrie (hoewel, ik zag dat een verffabriek tegenwoordig werkt).

Een stukje verderop, tussen Loznica en Mali Zvornik (Klein Zvornik) wordt het vriendelijker. Je rijdt langs de Drina en door de heuvels en je komt keer op keer over hetzelfde spoorlijntje.

Dan moet je de Drina over om in Bosnië-Hercegovina te komen. Een wrakke brug scheidt de twee landen van elkaar.

Het grootste deel van Bosnië is prachtig; ook het gebied tussen Zvornik en Sarajevo. Ruig, bergachtig, deels onbedorven. De tijd heeft erg in de bergen min of meer stil gestaan, hetgeen voor de bewoners waarschijnlijk niet zo prettig is, maar voor de bezoeker wel. Tot net voor Sarajevo rijd je hier overigens door de Republika Srpska. En geloof het of niet, er overkomt je niets.

Maar die koeien zouden ze wat beter moeten opvoeden.


VOERTUIGENSERIE

Je ziet soms de vreemdste karretjes op de weg. Dit ding bijvoorbeeld kwam ik gisteren ergens onderweg tegen. Geen idee wat het is. Het maakte een heleboel herrie, er zat een man in en het leek heel in de verte op een invalidenwagentje, maar dat was het zeker niet. Even later ramde ik zowat een tractor. Dat krijg je als je al rijdend foto's zit te maken.


dinsdag 26 augustus 2008

wachten

Ik moet naar Bosnië. Sterker nog, ik had er al moeten zijn. Maar de hoogmogenden in Sarajevo en Banja Luka laten me wachten, wachten en nog eens wachten. Al dagen beloven ze te antwoorden op interviewverzoeken, zijn ze plotseling het land uit, hebben ze geen tijd, zullen ze vervangers zoeken, doen ze dat niet, bellen ze niet terug, e-mailen ze niet terug, hebben ze lunchpauze, zijn ze al naar huis, moeten ze vergaderen, zijn ze ziek. Het is om wanhopig van te worden. Zíj hebben natuurlijk niks te maken met mijn deadlines, maar ík wel. Hoe dan ook, ergens vandaag vertrek ik naar Sarajevo. Of Banja Luka. Ik weet nog niet waarheen. En dan kunnen jullie later deze week luisteren naar twee radioreportages. Dat hoop ik tenminste.

maandag 25 augustus 2008

daar-is-ie-dan

Ik wil mezelf er helemaal niet over op de borst kloppen; daar is het veel te serieus voor. Maar ik had het voorspeld: Rusland gaat hoogstwaarschijnlijk de onafhankelijkheid van Zuid-Ossetië en Abchazië erkennen. De Federatieraad en de Doema (zie plaatje), reservaten van ja-knikkende 'volksvertegenwoordigers' in Moskou), hebben president Medvedev hier 'opdracht' toe gegeven. Lees: Vladimir Poetin (in naam premier) heeft de Federatieraad en de Doema opdracht gegeven Medvedev opdracht te geven. In Rusland doet het parlement niks op eigen houtje.
"De bevolking van Zuid-Ossetië en Abchazië heeft recht op onafhankelijkheid", zei Poetins hielenlikker nummer één, Sergej Mironov, vandaag. Want: "Het is duidelijk dat we na de Georgische agressie jegens Zuid-Ossetië niet kunnen terugkeren naar de oude situatie." Hoor ik daar George W. Bush uitleggen waarom Kosovo onafhankelijk moet zijn?
Benieuwd hoe ze gaan uitleggen waarom Zuid-Ossetië wél en Kosovo níet. En andersom: benieuwd hoe VS en EU gaan uitleggen waarom Kosovo wél en Zuid-Ossetië en Abchazië niet. De wereld is een gekkenhuis.
Ik ben woedend, want de poorten staan nu wijd open voor alle seperatisten ter wereld. Kom maar op Republika Srpska, Transdniëstrië, Baskenland, Zuid-Tirol, Vlaanderen en alle streken en streekjes, regio's en regiootjes, elke vierkante centimeter waar een andere bevolkingsgroep woont dan die in de hoofdstad in de meerderheid is. Ik ga mijn appartement ook maar onafhankelijk verklaren. Hup Tsjetsjenen, gooi er nog een lekkere schoolgijzeling tegenaan, kaap nog eens een vliegtuig, laat nog eens een bommetje ontploffen in de Moskouse metro. Wij journalisten gaan lekker centjes verdienen. Dank u, dank u.
Achterlijke debielen, in Moskou, in Washington, in Brussel, hebben jullie nou werkelijk geen idee waar dit allemaal toe kan leiden?

excuus

Ik moet nog even op die Olympische Spelen terugkomen. Het schaamrood staat mij op de kaken. Doe ik vreselijk m'n best om alles reacties te beantwoorden, ben ik onderstaande van Cornelis van 16 agustus vergeten, terwijl het er een is die wel degelijk hout snijdt.
Ik ben het volkomen met je eens dat mijn of welk ander medailleklassement geen enkel doel diende. Ik wilde alleen maar laten zien dat ze hier in de regio ook aan sport doen en dat ze er nog medailles mee winnen ook, jouw Roemenië voorop (hulde!). Helaas is de wens van de Roemeense handbalvrouwen niet uitgekomen, maar dat vind ik niet zo gek als je die Noorse mastodonten aan het werk hebt gezien. Ook ik heb me erover verbaasd dat half Europa ineens uit China komt, althans qua tafeltennissers. Hebben die mensen allemaal politiek asiel gekregen? Wat ik aan deze misstanden moet doen, zou ik zo een, twee, drie niet weten. Ik verkeer niet in die kringen. Misschien kun je een briefje naar de kroonprins sturen. Overigens ben ik blij dat het gedoe in Peking over is. Elke dag weer moest ik die vreselijke officiële site bekijken en elke dag weer werd ik bestookt met de successen van Chinese schutters, turnsters, schoonspringsters, gymnastiemeisjes en de glorie van het succes. Braak. Thank God it's Monday.
Morgen (zondag) rekenen we op weer een paar Roemeense medailles. Daarna willen ondermeer de handbalvrouwen nog goud – en dat vind ik nou oneerlijk, in zo’n medaille-klassement: een turner bijvoorbeeld kan een heleboel van die lelijke penningen winnen (apparaten, overall, landenwedstrijd… een beetje zoals de zwemmers) maar de voet- of handballers e.a. worden in dat klassement met z’n allen slechts 1x opgenomen. Schande! Daarbij staat een land met 2+0+0 medailles hoger dan een land met 1+8+5 medailles. Ook dit onrecht moet snel de wereld uit. En, alsof het niet genoeg is: de Roemeense tafeltennisters hebben zich erover beklaagd dat ze ongeveer het enige land zonder Chinezen waren. Dus klopt zo'n klassement van geen kant. Doe wat aan deze misstanden, heer Godfroid. Nu kan het nog.

zondag 24 augustus 2008

kerkstrijd

Mannen van God behoren mannen van de vrede te zijn. Niet dus, althans niet altijd. Hier is het verhaal van Artemije, de hoogste functionaris van de Servisch-orthodoxe kerk in het aartsbisdom Raška-Prizren, grofweg Kosovo. Artemeije is een kleurrijke figuur en niet van dictatoriale trekjes gespeend. In zijn goddelijke wijsheid heeft de aartsbisschop besloten de leider van het klooster Visoki Dečani (een van de beroemdste kloosters in Kosovo), Teodosije, en een van zijn monniken, Sava, de laan uit te sturen en zelfs uit zijn bisdom te verbannen. Wat hebben deze twee populaire monniken misdaan? Dat weten we eigenlijk niet goed. Ze zouden "ongehoorzaam" zijn geweest en ze zouden Fatmir Sejdiu in hun klooster hebben toegelaten. Dat laatste is een doodzonde, want Sejdiu is Albanees en president van het 'onafhankelijke' Kosovo. Artemije was even vergeten dat orthodoxe monniken de heilige plicht hebben om zelfs hun ergste vijanden onderdak te bieden.
Teodosije (foto hieronder) heeft geklaagd bij de heilige synode, het hoogste orgaan van de Servisch-orthodoxe kerk. Die heeft vooralsnog bepaald dat het ontslag "voorbarig" is en heeft beide mannen voor woensdag uitgenodigd om de boel bij te leggen. Artemije zou Artemije niet zijn als hij zich daar niks van aantrok. Samen met zijn hulpje Simeon toog hij vandaag naar Dečani om Teodosije en Sava persoonlijk ontslag aan te zeggen. De lezingen over wat daar gebeurd is, lopen uiteen. De zeventwintig monniken, die Teodosije steunen, erkennen dat ze hebben geprobeerd het illustere tweetal uit hun klooster weg te jagen, zonder daarbij geweld te hebben gebruikt. Volgens Artemije hebben de broeders Simeon "toen hij uit zijn Jeep stapte" eenvoudigweg in elkaar getimmerd, met een gebroken been als gevolg. In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, naar ik aanneem.
Nu zou dit niet meer dan een vermakelijke anecdote zijn als Artemije (foto hieronder) niet een hele meneer was in de Servisch-orthodoxe kerk. Samen met Amfilohije (ook al zo'n lekkere) staat hij hoog op de lijst van mogelijke opvolgers van patriarch (de baas van de Servisch-orthodoxe kerk) Pavle, die al maanden op sterven ligt. Er komt nog iets bij. Hoge functionarissen in deze kerk moeten monnik zijn, hetgeen inhoudt dat ze niet getrouwd mogen zijn en er geen aardse bezittingen op na mogen houden. Volgens gegevens op de website van de kerk heeft Artemije drie jaar geleden dan ook te horen gekregen dat hij zijn twee appartementen in Belgrado, zijn huis in Banja Koviljača, en zijn aannemersbedrijf voor kerken (met een monopolie in Kosovo) van de hand moet doen. Hij heeft het nog steeds niet gedaan. Ongetwijfeld omdat hij denkt de nieuwe patriarch te worden en dan kan hij helemaal doen en laten wat hij wil.

Balkanmedailles


Tijd voor de eindafrekening. Roemenië heeft het in dit deel van de wereld veruit het best gedaan met vier gouden medailles, een zilveren en drie bronzen. Dan komt Slovenië met goud, twee keer zilver en twee keer brons. Bulgarije haalde een keer goud, een keer zilver en drie keer brons. Kroatië volgt met twee zilveren en drie bronzen medailles. Servië bracht het tot een zilveren en twee bronzen plakken. Albanië nul, Bosnië nul, Macedonië nul en Montenegro nul. Balkanië zou net achter Nederland op de dertiende plaats in het algemene medailleklassement zijn geëindigd met zes keer goud, zeven keer zilver en dertien keer brons.

running mate

Ze zijn hier niet blij met de keuze van Barack Obama voor Joseph Biden als zijn running mate. Meneer Biden houdt niet van Servië(rs). In 1999 heeft hij, samen met zijn huidige tegenstander John McCain nota bene, een resolutie opgesteld waarin president Clinton toestemming kreeg "alle noodzakelijke geweld" te gebruiken om het conflict om Kosovo "op te lossen". Nou, dat hebben ze hier geweten. Meer dan twee maanden lang regende het bommen op wat er over was van Joegoslavië.
De opvattingen van senator Biden zijn sindsdien niet veel veranderd. In een artikel in de Britse Financial Times van 2 januari 2007 schreef hij dat de shutle-diplomatie van de Fin Marti Ahtisaari die toen nog moest beginnen (en die wel uit móest draaien op onafhankelijkheid) zou leiden tot "de bekrachtiging van gerechtvaardigde Amerikaanse macht", die op zijn beurt zou leiden (en natuurlijk ook geleid heeft) tot de "overwinning van een moslimdemocratie".
Maar, zo voorzag hij, er bestaat een toenemend risico dat Servië en Rusland" samen zullen spannen" om "hun nederlaag tussen de kaken van de overwinning" weg te pikken. Niet de Serviërs waren volgens hem tegen de onafhankelijkheid, maar "extremisten in Belgrado", die hij een eindje verderop "nationalistische politici in Belgrado" noemt. Als bewijs voor de steun van de Servische bevolking voor de onafhankelijkheid voert hij opiniepeilingen aan waaruit blijkt dat de meerderheid van de Serviërs voorziet dat Kosovo zich los zal maken. "Meneer Koštunica (= de vorige premier van Servië) heeft elke poging tot compromis over Kosovo verworpen," schrijft de man die wordt geacht Obama's gebrek aan ervaring in de buitenlandse politiek te compenseren.
Zucht...
Beste meneer Biden, allereerst: waar haalt u het idee vandaan dat het Amerikaanse geweld gerechtvaardigd was? Door wie en waarom is dat geweld gerechtvaardigd? Aha, door uzelf en uw Europese bondgenoten. Oh ja, dan is het wel gerechtvaardigd, ja (ik neem aan net zo gerechtvaardigd als het Russische geweld tegen Georgië).
Vervolgens profeteerde u dat dat gerechtvaardigde geweld zou leiden tot de overwinning van een moslimdemocratie. Gaat u eens vragen in Kosovo of men het daar mee eens is. Natuurlijk niet aan de Serviërs, dat spreekt vanzelf, want die zijn niet te vertrouwen. Nee, vraag eens aan de gemiddelde Albanees of hij of zij tevreden is met het democratische gehalte van achtereenvolgens Nexhat Daci, Bajram Rexhepi, Ramush Haradinaj, Adem Salihaj, Bajram Kosumi, Agim Ceku en Hashim Thaci (weet u wie dat zijn?). Het antwoord zal u vies tegenvallen.
U heeft gelijk, Servië en Rusland verzetten zich met hand en tand tegen die eenzijdig uitgeroepen en door een niet al te groot aantal landen erkende onafhankelijkheid. Maar is dat samenspannen, is dat niet gewoon een internationaal erkend recht. Ik bedoel maar, ze gebruiken er geen geweld bij. En nee, meneer de senator, niet alleen extremisten en nationalistische politici zijn tegen de onafhankelijkheid van Kosovo. Herinnert u zich 21 februari van dit jaar nog? Inderdaad, op die dag ging de Amerikaanse ambassade in Belgrado in de fik en dat was niet mooi. Maar er stonden ook honderdvijftigduizend mensen in het centrum van de stad te protesteren. Tegen de oafhankelijkheid. Ik kan u verzekeren dat dat niet alleen maar extremisten en nationalistische politici waren.
Wat nog meer? Oh ja, de opiniepeilingen. Nogal wiedes dat de meeste Serviërs de onafhankelijkheid voorzagen. Als de Verenigde Staten iets willen, dan gebeurt het namelijk, al dan niet met gebruikmaking van "gerechtvaardigde macht". Serviërs zijn niet gek moet u weten. Die zijn op de hoogte van dit soort dingen.
Tot slot komt u met een echte dijenkletser. Ik ben voorwaar geen fan van Vojislav Koštunica. Maar Servië heeft tijdens de onderhandelingen (inderdaad, zonder het echt invulling te geven) in ieder geval de meest vergaande vorm van autonomie voor Kosovo voorgesteld. En de vrienden aan uw kant van de onderhandelingstafel? Niets. Die wisten dat ze, met uw steun, hun onafhankelijkheid toch wel zouden krijgen, dus die hoefden helemaal niet aan compromissen te denken.
Ik raad u aan nog eens goed na te denken over uw standpunten inzake Zuid-Oost Europa. U hoeft er van mij helemaal niet op terug te komen, maar gebruik in ieder geval uw hersens. Als u die heeft.

zaterdag 23 augustus 2008

dorst


Centraal- en West-Servië staan droog. Niet qua drank, daar is naar het schijnt nog genoeg van voorradig, maar letterlijk. Al ruim een week komt er uren per dag geen water meer uit de kranen in Čačak en omgeving. Oorzaak: het wil maar niet regenen en door de hitte gebruiken mensen extra water. Leger en politie worden ingezet om de dorstige bevolking van water te voorzien, de lokale en landelijke overheden proberen om meer water in de reservoirs te krijgen, maar zitten elkaar daarbij vanzelfsprekend in het vaarwater (verkeerde uitdrukking, als er geen water is om te drinken, dan is het er waarschijnlijk ook niet om op te varen). Tijd voor een ouderwetse regendans.

pijn


Ik vraag me wel eens af of er nog één normaal mens rondloopt op deze wereld. Neem nu dit. Aleksandr Konuzin is de Russische ambassadeur in Servië. Zijn taak is om de Servische regering wijs te maken dat zij, als het om Kosovo gaat, de volledige steun van Moskou heeft en dat doet hij met verve. Nu is zijn taak er de afgelopen weken niet gemakkelijker op geworden. Rusland steunt immers de seperatisten in Zuid-Ossetië en Abchazië. Niet alleen met woorden, maar ook met wapengekletter, zo is gebleken. Konuzin was gisteren in Niš, waar hij om de een of andere reden een ontmoering had met burgemeester Simonović. Niš ligt in Zuid-Servië, vlakbij Kosovo en daar had hij belangrijke dingen te vertellen. Rusland, zei hij, "voelt Serviës pijn over Kosovo". En hij vervolgde: "Niš is niet ver van die provincie, die onderwerp is van internationaal gesteggel, waar sommige krachten proberen de territoriale integriteit van Servië te schenden." Nu breekt mijn klomp. Dat zegt hij, de vertegenwoordiger van een regering die nog maar pas de territoriale integriteit van een ander land, namelijk Georgië, met grof geweld heeft geschonden. Hou me ten goede, ik ben nog steeds tegen de onafhankelijkheid van Kosovo, maar dit slaat echt alles. Meneer de ambassadeur zei ook nog dat zijn land zal blijven helpen zolang Servië tegen de onafhankelijkheid van Kosovo blijft. Hoe gaat hij dat nou verkopen als Rusland straks de onafhankelijkheid van Zuid-Ossetië en Abchazië erkent? Oh ja, dat zijn "unieke gevallen".