verloren

De Vrienden van Karadžić-bijeenkomst van vandaag had iets dieptriests. Mij bekroop een sterk laatste-der-Mohikanen-gevoel. Ze stonden er met z'n dertigen wat verloren bij, daar onder het paard van Knez Mihail. Weg was alle bravoure. En wat wil je? Ze zijn hun leider Šešelj al een hele poos kwijt, ze zijn Kosovo kwijt, ze hebben de verkiezingen verloren, ze zijn niet in de regering gekomen, noch in de stadsbesturen van de drie grote steden, ze zijn Karadžić kwijt en ze hebben hun demonstratie zien uitlopen op een enorme zeperd met klappen van de politie als toetje. Daar zou ik ook niet vrolijk van worden.

De radicalen hebben de plank misgeslagen, de slag verloren en voorlopig ook de oorlog. Ze hadden gehoopt dat ze er gisterenavond met een succesvolle demonstratie in één klap weer bovenop zouden zijn. Maar hoewel Luka Karadžić (de broer van) tijdens de demonstratie nog wist te melden dat God de kant van de patriotten had gekozen en er zelfs een aantal priesters acte de présence had gegeven, is het luchtkasteel met flink geraas in elkaar gedonderd.

Het is waarschijnlijk politiek volkomen incorrect om te zeggen dat ik op de een of andere manier te doen heb met plaatsvervangend radicalenleider Tomislav Nikolić. Ik geloof dat hij écht het beste met zijn volk voorheeft, ik geloof niet dat hij dezelfde nare inborst heeft als zijn baas Šešelj, ik geloof eigenlijk (maar niet verder vertellen) dat het wel een aardige man is. Naïef? Misschien. Maar niet iedereen die weigert gehoor te geven aan de wensen en eisen van Brussel en Washington is een oorlogsmisdadiger. Kop op, Toma, je redt het wel. Ga gewoon wat anders doen. Werken in de kopermijn van Bor bijvoorbeeld. Hoewel, die overall en die helm staan je niet.