Bijna vijftig zijn is helemaal niet erg. Je hebt genoeg verleden om over na te kunnen denken en voldoende toekomst om naar uit te kijken. Dat is prachtig. Maar wat me wel eens zwaar valt, is dat de generatie boven me, voor zover nog niet overleden, zo langzamerhand erg op leeftijd begint te komen. Mijn vader bijvoorbeeld. Hij is 84, breekbaar. Ik moet er aan wennen dat ik rekening met zijn gebreken moet houden, dat alles niet meer zo vanzelfsprekend is als vroeger.Desondanks is hij hier in Belgrado, een hele week. Afgelopen vrijdag was hij op het etentje ter ere van de Nederlandse en Macedonische vrienden, die toen al aan waren gekomen. Zaterdag was hij op het feest. Zondag was er alweer het afscheidseten en daar was hij ook bij.
Gisteren was hij met Aleksandra en mij in Novi Sad...
... en in Sremski Karlovci.
Vanmiddag hebben we gepicknickt op Košutnjak. Hij is erg moe, maar hij houdt het vol. Hij is erg blij dat hij hier is en ik ben dat ook. Vrijdag vertrekt hij weer. Hulde aan mijn vader.
Posts
2 opmerkingen:
Iets om er erg trots op te zijn,fijn voor jullie dat je bij elkaar kon zijn,prachtig vind ik dat, des te meer ik mijn ouders nog nooit hier heb kunnen zien en zij mij,waar ik woon,wat er van me geworden is.Groetjes!
Dat is inderdaad heel jammer voor je. Het is moeilijk om in woorden uit te drukken hoe waardevol het is.
Een reactie posten