gerookte paling

Van ambassadefeestjes moet je houden. Persoonlijk ben ik er niet dol op, hoewel de hapjes op de Nederlandse vertegenwoordiging in Belgrado meestal wel erg lekker zijn (alleen mis ik al tijden de gerookte paling). Maar ik moet toegeven: gisteren viel het reuze mee in de tuin van de residentie van hare majesteits ambassadeur te Belgrado (of korter: Van Dartels achtertuin). Er werd een muziekfeestje gehouden, natuurlijk ter ere van Hind. Ze was er zelf, de Belgische inzending was er en ook de Israelische.

Hinds liedje heb ik afgelopen week al een keer of tweehonderd gehoord en hoewel (zoveel zal de lezer ook wel duidelijk zijn) ik erg onder de indruk van haar ben, was dat echt teveel van het goede. Het Belgische liedje is grappig, een vrolijk huppeldeuntje en de Israelische jongens, die volgens mij de luiers nog maar net ontgroeid zijn, kunnen verbazingwekkend goed zingen. Maar daar was ik helemaal niet voor gekomen. Ik was naar de residentie gereden:

1. om te werken, kijk maar, en nou gaat het me eens niet om Hind, zelfs niet om mij, maar om de volkomen verdwaasde blik van de jongen die naar haar staat te kijken. Die moet wel ongelofelijk verliefd zijn.

2. om Slobodan Trkulja (lepe moje crne oči - mijn mooie zwarte ogen, waarmee hij niet zijn eigen ogen bedoelt, maar die van een heel mooi meisje is; de ogen als metafoor als het ware) te horen spelen. Ik ben al jaren fan van hem. Hij bespeelt letterlijk alles waar je op blazen kunt en dat nog perfect ook. Het is waar dames, hij heeft raar haar en ook nog een jaap van een litteken op zijn gezicht, maar als ik vrouw was geweest of homo, dan zou ik dolgraag trouwen met een man die zulke mooie muziek kan maken.