splavovi

Het was een culturele nacht. Cameraman Sale en ik waren op pad voor een zomercolumn voor het NOS Journaal over de splavovi in de Donau en de Sava. Voor de weinigen die niet weten wat splavovi zijn, letterlijk betekent splav: vlot, maar dat is zo langzamerhand een te bescheiden naam voor de bouwsels, waarvan er vele zijn uitgegroeid tot enorme drijvende clubs.

We begonnen in een van de populairste splavovi in de stad: Amsterdam, achter hotel Jugoslavija. Daar moet je als Nederlander natuurlijk naartoe. Het is eigenlijk gewoon een discotheek, maar dan op het water. Harde muziek, kortgerokte en hooggehakte meisjes en een enkele achttienjarige snotneus die niet gefilmd wenst te worden, omdat hij niet wil dat zijn ouders te zien krijgen hoe hij zijn ongetwijfeld royale toelage er in een paar uur tijd doorheen jast.

Daarna was het tijd voor de club met de vreemde naam 20/44, bij Brankov most, waar het publiek grotendeels bestaat uit studenten en ander alternatief volk, waar de muziek voor mijn oren een stuk aangenamer is en waar Sale bijna letterlijk bij de deejay op schoot gingen zitten om toch vooral maar met een paar goede shots thuis te komen.

En tenslotte was het de beurt aan Ambiss, achter de sajam. Een pure turbofolktent, zoals je op het plaatje kunt zien. De rokjes zijn er nog net iets korter dan in de Amsterdam, de hakken net iets hoger. Het komt er eigenlijk op neer dat de meisjes er daar tot genoegen van de mannelijke clientèle half naakt bijlopen. Hoewel we toestemming hadden van de eigenaar, vonden een paar stoere macho's het hier helemaal niet leuk dat ze werden gefilmd temidden van flessen champagne en diezelfde halfblote meisjes.

Maar we hebben het overleefd. Een nadeel is dat e meeste van die clubs pas ruim na middernacht op gang komen. Ik was pas om vier uur thuis. Vandaar dat ik er nu zo verlopen uitzie.