dood en verderf

Ik was eigenlijk van plan een luchtig stukje te schrijven over koninginnedag, een ironische observatie van een afstandje. Dat zal ik maar niet doen. Lijkt me niet gepast. Ik zag de majesteit zojuist live via het het internet. Ze zag er totaal overhoop uit. Begrijpelijk. Zag ook de personferentie van burgemeester De Graaf van Apeldoorn, van korpschef Roelofs en van de hoofdofficier van justitie van wie ik de naam ben vergeten. Triest nieuws hadden ze, vier doden. Ik moest denken aan hun vaders, hun moeders, hun broers, hun zussen, hun kinderen en vrienden.
Ik verbaasde me er een beetje over dat er in de persconferentie met zoveel nadruk werd gemeld dat de man in de Suzuki autochtoon was. Was het maar een Marokkaan met een baard en een auto vol explosieven geweest, dan hadden we het makkelijker kunnen begrijpen, klonk er bijna in door, dan hadden we de oorzaak buiten ons zelf kunnen zoeken. Nu moeten we onze blik naar binnen richten en onderzoeken wat er mis is in onze eigen samenleving. Er werd gezegd dat de bestuurder van de Alto niet voorkomt in de dossiers van politie, justitie en/of geestelijke gezondheidzorg. Een gewone man in een gewoon autootje? Wat wilde hij en waarom wilde hij dat? Waarom wilde hij zoveel toeschouwers als menselijke kegels de doodskist of het ziekenhuis in rijden, was het staatshoofd zijn doel? Wilde hij met een grande finale een einde aan zijn eigen leven maken?
Ik weet dat er dagelijks en over de hele wereld heel veel mensen door geweld om het leven komen en toch is het me zwaarder te moede dan wanneer ik hoor van een bomaanslag in Bagdad waarbij vijftig doden vallen. Het kost me moeite te aanvaarden dat Nederland deel uitmaakt van een wereld waarin mensenlevens er vaak nauwelijks toe doen. Ik had graag gezien dat het anders was.