radomir

Radomir dus. Ik schreef er al over voordat ik naar Bulgarije vertrok, dus dat ga ik niet herhalen. Het waren twee vermoeiende dagen. Niet zozeer omdat het van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat werken was (dat gebeurt wel vaker), maar meer omdat het om de een of andere reden niet wilde vlotten. Als je de invloed van massa-ontslag op een klein stadje wilt laten zien, heb je natuurlijk mensen nodig die ontslagen zijn om hun verhaal te vertellen. Het wilde maar niet lukken om mensen te vinden die dat wilden. Ontslagenen genoeg, maar zodra het woord camera viel, hielden ze de lippen stijf op elkaar. "Angst" was de uitleg die ik kreeg als ik vroeg naar het waarom. Sommigen haalden er het communisme bij; een periode waarin je maar beter over alles je mond kon houden, zeker tegen een buitenlander. Anderen zeiden dat ze, als de crisis eenmaal voorbij is, graag weer in de fabriek willen werken. En stel je voor dat de directie me op televisie te zien krijgt... Uiteindelijk is het overigens allemaal wel gelukt.
De fabriek dus, de Metaal Industrie Radomir. Als je onderstaand plaatje goed bekijkt, zie je de schaal. De fabriek op de achtergrond is groot, het plaatsje is klein.

En alles in die fabriek is staal, staal en nog eens staal (ze maken er onderdelen voor de staalindustrie; hoogovens en zo).

De fabriek is in 1989 opgeleverd en nu ziet-ie er zo zo uit:

Ik barst van het materiaal. Dat ga ik morgen met Sale eens rustig bekijken en dan gaan we er vrijdag een mooie reportage voor het Journaal van maken. En dan komt er ook nog een radioreportage. Uitzenddata weet ik nog niet.