metaal

Lang genoeg in Belgrado gezeten. Ik ga maar weer eens op pad. Naar Bulgarije. Je herinnert je misschien nog dat ik er in januari ook was, toen in verband met de gascrisis. Nu ga ik er voor NOS radio en televisie een reportage maken over de gevolgen van de economische crisis. In hetzelfde plaatsje (Radomir, zie boven, ik hoop dat de sneeuw weg is) en in dezelfde fabriek: de Metaal Industrie Radomir (zie onder, hoop hetzelfde).

Tot eind vorig jaar was dat een goed draaiende en een prettige winst opleverende fabriek. Maar plotseling is het met een noodgang bergafwaarts gegaan. Eerst geen gas (honderd ontslagen), nu geen opdrachten (zeshonderd ontslagen). Tot voor kort draaiden er nog drie ploegen, nu nog maar één. Van de oorspronkelijke efhonderd werknemers zijn er nog maar vierhonderd over.

Waarom juist hier? Om een aantal redenen. Deze metaalfabriek was de laatste op communistische leest geschoeide fabriek die in Bulgarije is gebouwd. Nu weliswaar geprivatiseerd, maar ervan uitgaande dat industrie groot moet zijn. Industrieel midden- en kleinbedrijf bestaat nauwelijks in Bulgarije en dus zijn de gevolgen van de economische crisis ook anders dan bijvoorbeeld in Nederland. Een tweede reden is de schaal van de fabriek in relatie tot de schaal van het stadje, waar zo'n zestienduizend mensen wonen. Veruit de meeste inwoners zijn direct, danwel indirect afhankelijk van de Metaal Industrie. De kans is dus groot dat het hele sociale structuur van Radomir in elkaar dondert. Nou, daarom dus.

Ik vermoed dat ik de komende dagen heel hard aan het werk ben en, als ik überhaupt kan beschikken over een internetverbinding, dus even niet kan bloggen. Als het goed is ben ik woensdag weer terug.