Nee hoor, Golubac is het paradijs niet. Het is dat het moet, zo'n dag en avond in het buitenhuis van vrienden, waar je uitkijkt over de Donau (de overkant is Roemenië, ik heb nog gezwaaid Cornelis, maar ik denk niet dat je het hebt gezien) en waar in de tuin vijgen, peren en druiven groeien.
Als je aankomt, het is heel erg, moet je natuurlijk eerst eten en drinken.
Daarna, nog veel erger, moet je in een roeiboot en dan moet je zemmen.
Je zit dan bovendien ook nog verplicht naar een kasteel uit de veertiende eeuw op de oever te kijken.
Dan ben je terug en dan moet je alweer eten en drinken.
En nog dansen ook.
Aan het eind van zo'n dag heeft, je kunt het je voorstellen, iedereen er gierend genoeg van. Dan wil je weer terug naar Belgrado, waar het druk is en warm...
Posts
4 opmerkingen:
Dat klinkt inderdaad erg beroerd. Gelukkig zit ik in een kelder dossiers te vormen voor een mager salaris en wacht mij vanmiddag de file in de motregen.
Je moet er toch niet aan denken....
Groet van Jesse
Je hebt het inderdaad een stuk beter Jesse :-)
Ik ken het dilemma, geenszins des Balkans overigens: je in treurige lokale gebruiken werpen ofwel je waardigheid behouden. Beter is natuurlijk allebei. Nog beter is allebei & dan ook nog je wederhelft tevreden stellen - de ideale situatie. Ik slaag daar niet in. Terwijl ik toch qua waardigheid zeer laagdrempelig ben.
Waardig of niet, zo'n dagje aan de Donau stelt mij heel erg tevreden en mijn wederhelft, naar ik van haar heb begrepen, eveneens. Redelijk ideaal dus.
Een reactie posten