Het lijkt alsof Vuk Jeremić (minister van buitenlandse zaken Servië) hier in een stoffenwinkel staat, maar in feite staat hij in Teheran de Beweging van Ongebonden Landen toe te spreken. Ik wist niet dat die club nog bestond, herinner me vooral dat Tito er een hoofdrol in speelde. Jeremić is druk aan het lobbyen tegen erkenning van de eenzijdig uitgeroepen onafhankelijkheid van Kosovo en kennelijk met succes. Ondanks blablapraat van westerse diplomaten en de Amerikaanse president schiet het met die erkenning nog steeds niet op. Ik schreef er al eerder over en er is niets veranderd. De teller zit sinds 13 juni muurvast op 43 erkenningen. De fut is er helemaal uit.
En er zitten interessante tijden aan te komen. Servië wil graag dat de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in september advies vraagt aan het Internationale Hof van Justitie in Den Haag over de rechtmatigheid van de onafhankelijkheidsverklaring van februari. Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat het Hof er flinke bezwaren tegen zal uitspreken, als het daarvan komt.
Gesteld nou eens dat de rechters inderdaad niet enthousiast zijn, wat dan? Lappen de Verenigde Staten, de Europese Unie en individuele landen die hebben erkend dat oordeel dan aan hun laars? Ik denk het wel. En belangrijker: wat zullen de Albanese Kosovaren gaan doen? Ik kan me toch echt niet voorstellen dat ze met excuses voor de bezorgde overlast terugkeren naar de Servische geborgenheid. En hoe hard zal Servië het na zo'n eventueel vonnis spelen? Volgens mij hebben ze hier in Belgrado geen behoefte aan wapengekletter, maar wat is het alternatief?
Interessante tijden dus. Reden temeer om Het Belgradoblog te blijven bezoeken, naar het Radio 1 Journaal te blijven luisteren, naar het NOS Journaal te blijven kijken en een regionale krant te blijven lezen. Dan houd ik jullie op de hoogte.
Posts
6 opmerkingen:
In mijn ogen is de minst slechte 'oplossing' een opdeling van Kosovo die zowel de Servische regering als de Kosovaarse regering kunnen accpeteren. Dwz, in ieder geval Noord-Kosovo bij Servie met de rivier de Ibar als grens. De Servische enclaves lopen langzaam leeg. Jongeren trekken veelal of naar Mitrovica of naar Servie. En Noord-Kosovo trekt zich überhaupt niks aan van wat er in Pristina allemaal gezegd wordt, laat staan dat Pristina ook maar enige controle heeft over het gebied.
Maar ja, ook hier zijn duidend argumenten tegenin te brengen waarom dit juist niet een goede oplossing is. Maar willen beide landen (en met name Kosovo) verder, dan zullen ze er toch op een gegeven moment samen uit moeten komen. Dat is vooral voor Kosovo van belang, gezien de teleurstellende erkenning van de onafhankelijkheid.
Ik denk dat wat je voorstelt al jaren aan het gebeuren is en het zal uiteindelijk wel op volledige scheiding uitdraaien. De vraag is echter of je dat moet legitimeren. Ik vind van niet. Want vraag: waarom is Kosovo eigenlijk onafhankelijk? Antwoord: omdat de Albanezen zeggen dat dat zo is, omdat met name de Amerikanen dat steunen en omdat het grootste deel van de EU daar achteraan hobbelt. Verder is er geen enkele legitimiteit. Daarom ben ik zo benieuwd wat het Internationaal Hof ervan vindt. Het oordeel van de rechters zal in de praktijk niet veel uitmaken, maar ik zou graag zien dat een wat minder gepolitiseerd gremium dan de Veiligheidsraad van de VN (ik zeg niet ongepolitiseerd) zich hierover uitspreekt.
Wat het Internationale Hof ervan vindt is interessant voor toekomstige soortgelijke situaties en hoe daar, als internationale gemeenschap, beter mee om te gaan. Maar zoals je zelf al zegt, ongeacht de uitspraak, de onafhankelijkheid zal niet meer terug worden gedraait. Ik wil niet eens denken aan de gevolgen mocht dat gebeuren.
Belangrijk is dat beide landen water bij de wijn gaan doen en tot een voor beiden acceptabele overeenkomst komen. Dat is de afgelopen jaren niet gelukt tijdens de onderhandelingen. Maar het afgelopen half jaar is er veel gebeurd en veranderd in Servië en Kosovo. Misschien, wie weet... hoop doet leven nietwaar?!
Dat is waar van die hoop en het leven, maar vergeet niet dat dit de Balkan is, waar veel mensen een heel lang geheugen hebben voor kwesties die zij als onrechtvaardig beschouwen.
Enigzins vergelijkbaar met wat er vrijwel anoniem luttele Balkan-passen verderop gebeurt in Transnistrië, binnen of buiten het ooit Roemeense Moldova: http://www.youtube.com/watch?v=DdYhnkxJQkY, een repo die ik co-produceerde en deels zelf draaide. Rusland lijkt het lot van Kosovo te willen koppelen aan dat van Transnistrië en die andere twee spookstaatjes uit de voormalige Sovjet-Unie. Roemenië erkent Kosovo niet. En wil eventueel best Moldova terug alleen daar zitten vooralsnog Moskou-gezinden in hun communistische stoelen. Intussen moet het Europese Hof van Justitie uiterlijk in april 2009 bepalen of het Slangeneiland i/d Zwarte Zee van Roemenië is. Of van de Oekraïne. Het gaat om flinke olievoorraden. Kwesties die locals beschouwen als (on)rechtvaardig, lijken helemaal niet te tellen, misschien zit het leed ook minder diep dan in voormalig YU.
En zo zijn er nog wel wat plekken te verzinnen, Republika Srpska als de voornaamste. In de jaren negentig vond de internationale 'gemeenschap' het kennelijk niet chic om etnisch zuivere ministaatjes te accepteren in voormalig Joegoslavië en daarbuiten. Gisteren nog herdachten Kroaten en Serviërs de operatie Storm, die een einde maakte aan de Republika Sprska Kraijina in Kroatië. Die mocht niet bestaan, net als de RS in Bosnië niet als onafhankelijk land mag bestaan. Het 'westen' wil, zoals Cornelis schrijft, niet dat er een onafhakelijk Transnistrië bestaat of Abchazië of Zuid-Ossetië. Ik ben er eerlijk gezegd ook niet voor, maar ik blijf het vreemd vinden dat er voor Kosovo kennelijk andere maatstaven gelden.
Een reactie posten