(niet) roken

Arm Nederland. Daar zitten jullie met z'n allen in een café niet te roken. Wat een droefenis.

Of misschien toch niet, misschien zijn dit de woorden van een looser die al jaren (veel te veel) rookt en er maar niet mee kan ophouden, een betreurenswaardige slappe zak, een hulpbehoevende nicotineverslaafde, een potentiële longkankeraar.

Ik woon in het verkeerde land, houd ik mezelf maar voor, een land waar de helft van de mannen rookt, een derde van de vrouwen en een kwart van de tieners. Ik woon in een land waar rokers het liefst sigaretten met het hoogst mogelijke teergehalte opsteken, een land waar Philip Morris, British American Tobacco en Japan Tobacco International zijn neergestreken om lekker dichtbij de markt te zitten waar jaarlijks ongeveer een miljard pakjes sigaretten over de toonbank gaan voor iets meer dan een euro per pakje.

In de café's en restaurants van Belgrado roken we lustig voort. Voor, na en tijdens het eten, het maakt ons niet uit. Hoezo, we moeten aan de gezondheid van het horecapersoneel denken? Dat rookt zo mogelijk nog meer dan de cliëntèle. Misschien moeten obers, koks en barmensen meer om de gezondheid van hun klanten denken.


Ik weet niet goed hoe dat nou moet als ik straks weer eens in Nederland ben. Ik kan me hoe dan ook al haast geen pakje sigaretten a vier euro veroorloven, op mijn logeeradres mag ik alleen maar buiten roken, in het café kan ik alleen maar drinken... Toch maar stoppen? Euh, nee, nog maar even niet.