Edo zelf is minder opgewekt. Hij verveelt zich stierlijk, heeft het aantal schrootjes aan het plafond al twintig keer geteld, weet precies hoeveel lampen erin zijn geschroefd, heeft alle verhalen van de dertien (!) mede-patiënten op zijn kamer al zestig keer gehoord. Zoals van de man met twee gebroken polsen. Die kreeg ruzie met z'n schoonvader, wilde zijn argumenten kracht bijzetten met de vuisten op tafel. Krakkrak. Of van de man die een varken wilde slachten, uitschoot met zijn mes en zijn halve buik opensneed. Dan is er nog een baba van een jaar of tweehonderdtachtig met een gebroken heup. Baba is zwaar aan de drank en laat voortdurend luid en duidelijk weten dat ze niet instemt met het alcoholverbod in het ziekenhuis. Ik geloof overigens niet dat dat in Nederland voorkomt: ziekenhuisafdelingen waar mannen en vrouwen op dezelfde zaal liggen. "Dat zou leuk kunnen zijn," zei Edo olijk, "ware het niet dat iedereen hier met gebroken ledematen ligt..."
Edo was dus aan het eind van het bezoekuur wat opgevrolijkt. Ik was dat niet meer toen ik het Urgentni Centar verliet en onderstaand beeld zag. Ik was er plots niet zeker meer van dat ik Edo ooit nog zal terugzien.
Posts
10 opmerkingen:
Brr wat een narigheid..waarom duurt dat zo lang?
Ik vermoed dat het centraal comité van de communistische partij ooit het decreet heeft uitgevaardigd dat er voor een gebroken arm tien dagen ziekenhuis en acht weken gips staat en dat dat nog steeds geldt. :)
Leuk, het Urgentni Centar, daar kom je altijd uit. Soms heb je alleen wat hulp van buitenaf nodig.
Ja Dirk-Jan, en ze schijnen daar vooral gespecialiseerd te zijn in gebroken ribben.
Hoe zou dat nou komen?
Hallo David-Jan,
Hoe lang bent U in totaliteit al in het buitenland?
Hier in Nederland geldt al meer dan 15 jaar dat mannen en vrouwen "gezellig" naast elkaar op 1 ziekenhuiskamer liggen. En er is ook geen mogelijkheid om dat te veranderen als je het er niet mee eens bent of het niet prettig vindt. Vooral onze toegereisde medelanders hebben het daarmee af en toe heel moeilijk.
Dat krijg je als je al lang uit Nederland weg bent (tien jaar). Nooit geweten dat ziekenhuiskamers in Nederland gemengd zijn, maar de laatste keer dat ik zelf in het ziekenhuis heb gelegen was dan ook toen ik vier was.
Het komt regelmatig voor dat patienten hun ziekenhuisopname gewoon thuis door brengen. Ze komen dan weer opdagen als ze ontslagen moeten worden. Mijn schoonvader kwam gewoon iedere avond thuis eten terwijl hij eigenlijk in het ziekenhuis hoorde te liggen. Een typisch voorbeeld van Servische ongehoorzaamheid.
Je kunt, zoals je schoonvader, natuurlijk je eigen oplossing verzinnen of ontzettende stampij trappen (dat helpt soms), maar het blijft vreemd dat ze je in het ziekenhuis willen houden tot je er bij wijze van spreken bij neervalt.
Een reactie posten