sneeuw en houthakkershapje

Het was koud, gisteren op Fruška Gora.

Het was koud en het was glad in het heuvelachtige nationale park net onder Novi Sad, zo glad dat de eigenaar van de witte auto op het plaatje hieronder niet tegen de helling op kon komen. We hebben geprobeerd hem te duwen, maar we glibberden zelf net zo hard weg als de bijna gladde achterbanden onder zijn voertuig. Gelukkig kwam er toevallig een vierwielaangedreven Jeep voorbij en toen was het probleem opgelost.

Wat we daar deden? We zijn op zijn op zoek naar een huisje op het platteland, een onderkomen om drukte en stank van Belgrado zo nu en dan te kunnen ontvluchten, een retraite om te denken en te schrijven en om feesten te kunnen geven, met fruitbomen (en misschien wel druiven) en een tuin om paprika's en tomaten te kweken. Ik zou zelf graag een geit hebben, maar Aleksandra heeft het niet zo op geiten. Ze walgt van geitenmelk en -kaas en ze vindt geitenvlees al helemaal niet te pruimen. En hoewel er zelfs wordt beweerd dat de melk van geiten in sommige gebieden helpt bij de genezing van kanker (vanwege de kruiden die die beesten eten), zal er dus wel geen geit komen.

We waren in het dorpje Popovica, waar we ons hebben verlekkerd aan de mooie uitzichten, de pitoreske huisjes en de landerige sfeer. Natuurlijk belandden we in de lokala kafana Koliba. De perenrakija was daar uitmuntend, net als het houthakkershapje. Een hapje noemen ze dat: eerst twee volle borden kalfsvleesčorba = dikke soep en daarna gegrilld vlees, gerookte varkenspoot, aardappels, reuzenchampignons en kajmak in een aardewerken pot, in de oven en klaar is Kees. Een gewoon mens kan daar drie weken op teren. Een geborduurde Tito keek minzaam toe.

Vriend Željko wil ook graag een vikendica (weekendhuisje), dus die was er ook bij.

Toen we uit de kafana kwamen was het helaas te donker om nog foto's te maken. Die komen als we de volgende keer naar Popovica gaan.