stoom afblazen

Welaan, Barack Obama zit in het Witte Huis, mijn collega’s in Washington kunnen zich dus bezig gaan houden met de presidentsverkiezingen in 2012. Wie zijn de kandidaten, wanneer zijn de eerste pre-pre-pre-pre-primaries, wat zal de impact zijn van de eerste latino, danwel eskimo, Koreaan, Indiaan of marsbewoner als president van de Verenigde Staten? Wordt het een bi-seksuele vrouw, een homo met zweetvoeten, een orthodoxe moslim met drie vrouwen en zesendertig kinderen of toch gewoon weer een roze conservatief die nog nooit van z’n leven een joint heeft gerookt, de dienstplicht heeft ontdoken en tegen wie een belastingontduikingsonderzoek was gestart, dat om onverklaarbare redenen in de doofpot is verdwenen.
Zeker is dat de nieuwe presidentskandidaat van de daken zal schreeuwen dat hij verandering zal bewerkstelligen, hij (of zij of iets er tussenin) zal hoop prediken en zich daarbij baseren op traditionele Amerikaanse waarden, terwijl de uitgedroogde aarde onder zijn (of haar of iets er tussenin) voeten breekt en de wereld verdwijnt in de barsten van de zelfvoldaanheid. Mijn collega’s in Washington zullen het allemaal netjes opschrijven, opnemen, filmen en hun bevindingen publiceren in kranten, tijdschriften en op het internet. Zij zullen ons in televisie- en radioreportages vier jaar lang voorbereiden op de Nieuwe President van de Verenigde Staten van Amerika.
Want de Verenigde Staten van Amerika zijn belangrijk.
Ik schrijf niet graag over gebieden en onderwerpen die buiten mijn geconcentreerde blikveld vallen. Ik heb er gewoon te weinig verstand van. Dit stukje gaat dan ook helemaal niet over Barack Obama (ik wens de man het allerbeste, voor wat het waard is), dit stukje gaat over mij en over mijn volgzame vakgenoten. Ik heb me jarenlang zitten verbijten over de manier waarop de wereldjournalistiek zich bij de hand heeft laten nemen, zich heeft laten leiden door de spindoctors in Washington en omgeving en de illusie heeft gekoesterd, koestert en zal blijven koesteren dat de Verenigde Staten het belangrijkste land ter wereld is. Ik heb het niet geteld, maar ik ben ervan overtuigd dat er meer kranteninkt is verspild en meer zendtijd is verloren aan campagnes van, geregiseerde debatten tussen, analyses, reportages en achtergrondverhalen over de kandidaten, de gewenste kandidaten, de vermoedelijke kandidaten, de would-be kandidaten, hun vrouwen (en haar man), hun tantes en ooms, hun buren, hun chefs en ondergeschikten, hun moeders, hun vaders, hun voorouders en hun nageslacht dan aan welke verkiezingen in Nederland dan ook.
Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan vinden ze zichzelf vreselijk belangrijk en jullie, waarde collega’s, pennen die boodschap keer op keer kritiekloos op. Jullie maken ze daar vele malen belangrijker dan ze eigenlijk zijn. Zou de kredietcrisis en de daaropgevolgde financiële en de daaropgevolgde wereldwijde economische crisis echt zo omvattend zijn geweest als jullie een beetje terughoudender waren geweest? Natuurlijk komen jullie nu met het argument dat je de boodschapper niet de schuld mag geven, maar jullie gedragen je niet als boodschappers, jullie gedragen je als propagandisten van het Grote Belang, het Extreme Gewicht en het Ultieme Gelijk van de Verenigde Staten van Amerika. Wie zonden er ook weer klakkeloos de beelden uit van Collin Powell, die doodserieus vage plaatjes van niet bestaande massavernietigingswapens in Irak liet zien? Wie boden keer op keer een podium voor de boodschap van George Bush dat de situatie in Irak en Afghanistan stabilseert, terwijl de afgerukte ledematen bijna letterlijk door het televisiescherm kwamen gevlogen? Moet ik nog een paar andere voorbeelden geven?
De president van de Verenigde Staten doet ertoe, dat zal ik niet ontkennen, maar dat doen de premier van Ghana, de president van Uruguay, de burgemeester van Ohrid, de gemeenteraadsleden van Jekatarinburg, de voetbaltrainer van FC Kwartelenburg en de kruidenier van Moempoeleziedorp ook. Het is een kwestie van maatvoering, waarde collega’s, en die zijn jullie verloren. Jullie dansen de Proud-to-be-an-Americanpolka en dan nog uit de maat ook. Houdt daar alsjeblieft eens een keer mee op. Please!