kerkhof

Zojuist terug van Novo Groblje (de Nieuwe Begraafplaats), waar ik was voor research inzake een Bijzonder Groot en Ambitieus Project. Wat dat is blijft geheim. Dat merken jullie te zijner tijd wel. Ik ben dol op kerkhoven op de Balkan, zeker oude en grote als Novo Groblje, waar tout Belgrado ligt begraven voor zover het overleden is. Zo anders dan de aangeharkte begraafplaatsen in Nederland. Veel meer drama, veel meer het gevoel dat je over de doden loopt. Een beetje als in griezelfilms (er werden vanmiddag trouwens filmopnamen gemaakt). Prachtig licht zo tegen het eind van de middag. Een kleine impressie dan maar.

Ik weet eerlijk gezegd niet hoe dat in Nederland is, maar hier heeft men de gewoonte om lang voor overlijden een graf te kopen, het aan te leggen en in sommige gevallen de namen al in de steen de bijtelen, inclusief het geboortejaar. Dan hoeft alleen het sterfjaar er nog maar bij. Ik vind dat de goden verzoeken, maar hier vinden ze het heel normaal. Kijk maar, deze graven staan te wachten op hun toekomstige bewoners:

Zo'n kerkhof is in zijn aard nogal deprimerend. Sommigen hebben kennelijk gedacht: laten we de boel een beetje opvrolijken. We zijn dan wel dood, maar dat is nog geen reden voor somberheid.

Novo Groblje is een chic kerkhof. Professoren, medisch specialisten, handelaren, diplomaten, mafiaschurken, ze liggen er allemaal. Ook Zoran Đinđić, in 2003 doodgeschoten door een van die mafiaschurken die helaas nog niet begraven is, heeft er zijn laatste rustplaats. Gezien de hoeveelheid bloemen populairder dan bij leven.

Het was een leerzame middag. Nu aan de slag om de gegevens te rangschikken. Waarvoor? Ik heb toch al gezegd dat dat geheim is. Mag een blogger ook z'n privédingen hebben?