melancholie

Soms, heel soms heb ik dat wel eens, dat ik word overvallen door een golfje melancholie. Niets dramatisch, ik neem aan dat iedereen het gevoel kent.

Die golfjes komen meestal met muziek. Ik luister ergens naar en pats, ik zit in een omgeving, een tijdspanne, een sfeer die met die muziek te maken heeft. Toen ik vannacht thuiskwam luisterde ik hier nog even naar. Voor velen van jullie waarschijnlijk achterhaalde ouweknarrenmuziek, en inderdaad, de mannen van Deep Purple zien eruit alsof ze te oud zijn voor het bejaardentehuis, maar voor mij tovert Lazy een levende herinnering tevoorschijn uit de tijd dat ik er zo uitzag :

Hier mag ik ook graag naar luisteren. Ja, het ziet er ontzettend lullig uit, zelden zo'n debiele clip gezien, maar die muziek... Die Rick van der Linden speelde toetsen als niemand anders. Kijk even door dat gekke haar en die rare kleren heen en misschien begrijp je dan wat ik bedoel.

Een paar jaar eerder, toen ik als piepjonge broekeman voor de eerste keer naar de Rijksscholengemeenschap te Gorinchem ging, bestond die school precies honderd jaar. Ik herinner me er bijna niks van, maar één onderdeel van het feestprogramma zal ik nooit vergeten: een optreden van Focus, toen wereldberoemd en niet alleen in Nederland. Jan Akkerman slaat in de clip de plank een paar keer behoorlijk mis, maar hij was mijn held en is dat heel lang gebleven.

Maar een mens wordt ouder, knipt zijn haar af en gaat naar andere muziek luisteren. Tegen het eind van de jaren zeventig was ik helemaal van de new wave en de ska, maar die snor bleef om de een of andere reden maar zitten.

Later, ik was inmiddels een paar keer in Latijns Amerika (plaatje hieronder gemaakt bij de barbier van Quito, snor weg) geweest, kwam mijn hart hier te liggen. Prachtig, wat een explosie, wat een emotie, wat een muziek...

En dan word je correspondent, beland je in 1999 als correspondent met satelliettelefoon en laptop in Kosovo en dan ga je van dit soort muziek houden. Om te janken zo mooi.

En voor je het weet, woon je in de Orce Nikolovstraat in Skopje. En in Skopje maken ze deze muziek.

Of ik wel eens heimwee heb, vragen mensen me vaak. En dan zeg ik: ja, ik heb wel eens heimwee. Soms mis ik mijn ouders, mijn broer en zus.

Soms mis ik mijn vrienden:


En soms mis ik zelfs de Nederlandse muziek. Ook Rusland mis ik wel eens. Niet dat ik het er zo fantastisch naar m'n zin heb gehad, maar wel omdat ze er zo prachtig kunnen zingen.
Een muzikale reis met een vleugje melancholie dus. Ik pink wel eens een traantje weg, maar dan luister ik hiernaar en dan realiseer ik wat een geluksvogel ik ben dat ik in zo'n idiote, controversiële, boeiende, explosieve, warme omgeving mag wonen en werken.