crisis

Het is een gevaarlijke eigenschap hier op de Balkan: de ogen sluiten voor dingen die mis gaan. Je ziet het eigenlijk overal: we ontkennen dat de globale economische crisis ons land zal raken (zeker als er verkiezingen aan zitten te komen) en als het uiteindelijk niet meer te ontkennen is, weten we van gekkigheid niet wat we moeten doen.
Een goed voorbeeld is Macedonië. Er doet een grap de ronde: niks functioneert in Macedonië, dus ook een economische crisis niet. Het land is klein en geen integraal onderdeel van de internationale financiële systemen, luidde de redenering. Ergo, Macedonië zal niet of nauwelijks worden getroffen door de crisis. Vice-premier Zoran Stavreski gaat nog steeds uit van een economische groei van 3 procent over 2009 (na jaren van 5-8 procent, dat geeft al aan dat er iets is veranderd). Mis, fout, buiten de waard gerekend. Geen land is immuun. Volgens Wereldbank en IMF mag Macedonië dit jaar blij zijn met een procentje groei, als dat al wordt gehaald.
Vorige maand realiseerde premier Gruevksi zich dat er iets gedaan moest worden. Hij kwam op de proppen met de “Macedonische new deal”: de komende zeven jaar zal de regering 8 miljard euro investeren in de openbare sector. Pardon? De totale begroting van Macedonië is 2,5 miljard per jaar... Tsja, verkiezingen hè. Het plan is een stille dood gestorven.
Die economische crisis is slecht nieuws voor het kleine landje. Ongeveer een derde van de beroepsbevolking is nu al werkloos. Dat zal er in de huidige omstandigheden niet beter op worden. In de staalindustrie zijn tweeduizend mensen op verlof gestuurd om ontslagen (voorlopig) te voorkomen. Zo de fabrieken nog draaien, dan doen ze dat op het absolute minimum. De lente is begonnen, traditioneel tijd voor de oogst van vroege tomaten en aardbeien, belangrijke exportproducten, maar niemand wil ze kopen. De textielindustrie ligt ook al bijna op haar gat.
Veel Macedoniërs hebben de hoop op betere tijden laten varen. Ze willen weg. Tienduizenden van hen hebben de Bulgaarse nationaliteit aangevraagd (zoals de Grieken Macedonië beschouwen als een stukje Griekenland, beschouwt Bulgarije het grootste deel van het buurland als Bulgarije), in de hoop zich vrij te kunnen bewegen in de Europese Unie. Op zoek naar werk dat daar ook net is.