Nog heel eventjes, het kan niet anders. Kijk die knoppen eens, ze staan op het punt om open te barsten en frisgroene blaadjes voor mijn voorkamerraam te toveren. Nog heel eventjes dus, en dan is het lente. Hoop ik. Intussen weet het weer overduidelijk niet wat het wil. De hemel is blauw, de temperatuur mild, maar het waait, mevrouwtje. Het lijkt hier wel Scheveningen windkracht tien. Ik schreef al eens eerder dat Serviërs een grondige hekel aan wind hebben. Dat blijkt besmettelijk te zijn. Ik kan dat gewaai niet meer velen, hoewel toch geboren en getogen in het land van eeuwige herfst- en voorjaarsstormen, afgerukte boomtakken en weggewaaide dakpannen. Die wind bederft mijn humeur. Uit puur chagrijn heb ik wat geluid opgenomen, opdat jullie niet denken dat ik hier zit te overdrijven. Je kunt het hieronder horen. Luister maar eens en beklaag de zielige correspondent, die zich aan zijn leuning moet vasthouden om niet uit zijn stoel te waaien.
En dan nog eens wat. Ik vind dat er een verbod moet komen op duiven, kraaien en alles wat vanuit bomen uitwerpselen laat vallen. Kijk nou eens op het plaatje. De eigenaar van deze auto kan uren gaan staan schrobben om zijn voertuig enigszins toonbaar te krijgen. Dat moest toch niet mogen. De politie moest er naar kijken.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten