dagelijks leed

Vandaag in de serie Dagelijks Leed: mijn dagelijks leed. Ik werk voor de radio en dus gebruik ik een recorder, een professionele Marantz PMD670 om precies te zijn. Puik apparaat, goede opnamekwaliteit, makkelijke bediening, geen draaiende delen (want opname direct op flashcard) en dus geen mechanische problemen. Maar het ding heeft één makke: de ingebouwde batterijoplader is gezien de povere kwaliteit waarschijnlijk ergens in een verre uithoek van Noord-Korea gemaakt. Al vanaf het begin heb ik er problemen mee en in Kosovo heeft-ie helemaal de geest gegeven. Ik had net mijn laatste reportage gemonteerd en low battery, floep uit, niks meer, god hebbe zijn ziel.

Hier in Belgrado bestaat geen Marantz-dealer en in dat soort gevallen biedt de firma DHL uitkomst. Mijn collega's in Hilversum stoppen een ander apparaat in een doos, een meneer in een DHL-autootje komt het ophalen, brengt het naar Schiphol, waar het in een vliegtuig wordt geladen, vervolgens vliegt dat vliegtuig naar Belgrado, waar een ander DHL-autootje klaar staat en een dag later heb ik die andere recorder. Maar niet heus. Dat was buiten de douane gerekend.

Die vermoedt dat ik illegaal, dat wil zeggen zonder importheffing te betalen, technische apparatuur Servië binnen wil smokkelen. Wat denken ze wel? Dat ik een schurk ben? Ik, een door en door fatsoenlijke Nederlandse correspondent?

Dat ik fatsoenlijk ben, willen de douaniers natuurlijk niet op mijn woord geloven. Er moeten papieren aan te pas komen. En dus ben ik de hele ochtend bezig geweest het het scannen van accreditie, bewijs van het agentschap voor informatie, bewijs van tijdelijke import, paspoort en het schrijven van een brief waarin ik uitleg dat de recorder die ze hebben gegeijzeld niet nieuw is, dat ik hem nodig heb voor mijn werk als geaccrediteerd journalist, dat ik niet van plan ben hem te verkopen enzovoorts enzovoorts. En nu maar hopen dat het apparaat vanmiddag nog komt, want ik moet er volgende week weer mee werken.

Klein dagelijks leed.