verblijfsvergunning 1

Het jaarlijkse feest van registratie, accredidatie en aanvragen van een verblijfsvergunning is weer begonnen. Vanochtend moest ik daarvoor op het politiebureau van mijn deelgemeente zijn (Stari Grad); een fantasieloze blokkendoos als overal ter wereld. Daar moest ik, met mijn huisbaas, aantonen dat ik echt in Belgrado woon. Dat kon ik en dus werd ik zonder problemen geregistreerd. Toen ik me hier voor het eerst als correspondent vestigde, Milošević had nog maar net het veld geruimd, was de hele procedure een crime. Bij het politiebureau duurde het uren. " Om uw antecedenten na te gaan," zeiden ze toen, maar ik ben ervan overtuigd dat de dienders me alleen maar lieten wachten om me te pesten.

Tegenwoordig gaat het veel sneller. Een vriendelijke (!) dame aan de receptie tikt op een vooroorlogse tikmachine de naam van de huisbaas, mijn naam (waar ze standaard een fout in maakt), alsmede mijn paspoortnummer en het adres op een kartonnetje. Dat kost 170 dinar (2 euro) Vervolgens moeten we naar boven, waar een politieman zijn handtekening zet en een stuk van het kartonnetje afscheurt. Dat is mijn registratiebewijs en dat ziet er zo uit:

Dat was dus stap 1. Nu moet ik de voorlichtingsdienst van de regering bellen om een afspraak te maken. Zij willen het kartonnetje (een potvrda heet dat), een brief van mijn werkgever en mijn oude accreditatie zien en als het allemaal klopt, krijg ik een nieuwe stempel in mijn accreditatie, een papier waarin staat dat ik ben geaccrediteerd en een papier voor de douane. Wat ik met al die paperassen moet doen hoor je later.