(eindelijk weer eens) op pad

Eindelijk weer eens op pad. Veel te lang geleden naar m'n zin. Op weg hierheen, in het vliegtuig, had ik een vreemde gewaarwording. Zoals gewoonlijk in vliegtuigen zweefde ik op de rand van de slaap, had een vaag soort droom over een nucleaire oorlog. Ik open mijn ogen en wat zie ik uit het raampje?

Oh mijn God, we worden ingehaald door een kruisraket. Was het slechts de propellor van het vliegtuig. Suffig als ik was, realiseerde ik me niet direct waar ik me bevond. Oh ja, in een vliegtuig op weg naar Ljubljana.

Ben net een uurtje in de hoofdstad van Slovenië en kan dus nog niet erg veel zeggen. Mijn eerste indruk? Ik zit vanzelfsprekend net op de enige verdieping van het hotel waar niet mag worden gerookt. (Grrrrr!!) Dat word illegaal uit het raam hangen.

Slovenen houden al net zo van lichtjes in de bomen als Serviërs.

Er stroomt een rivier door schemerend Ljubljana (de Ljubljanica, hoe kan het ook anders).

Er staat ergens op een pleintje een groot onuitgepakt cadeau..

Een Sloveen iemand heeft iets op de stoep gespoten wat ik niet begrijp.

Tot slot: vanavond ga ik naar restaurant Sokol, want daar hebben ze volgens de taxichauffeur grote porties voor niet te veel geld. "Je moet zeker geen twee porties bestellen," zei hij er nuchter, maar om onverklaarbare redenen bij. Ik bestel gewoonlijk nooit twee porties in een restaurant. Hoe dan ook, als ik nu ergens behoefte aan heb, dan is het aan een grote portie. Van wat is even niet zo belangrijk. Op dus naar restaurant Sokol.