De routine zit er duidelijk nog niet in. Ik was tot nu toe helemaal vergeten iets voor het Belgradoblog te schrijven. Gelukkig nog net op tijd en het gaat over eieren. Over eieren? Ja over eieren. Anders dan mijn groenten en fruit, koop ik die niet op de markt. Ze liggen daar vaak een hele dag in de zon en dat kan qua griezelige bacteriën nooit goed zijn, denk ik als bacteriologische leek. Ik koop ze dus altijd in het Maxi-buurtsupertje (= een enigszins uitgebreide kruidenier, voor de mensen die nog weten wat dat is). Vandaag echter geen eieren daar. Ook bij de tweede en derde Maxi geen eieren. "Normaal gesproken hebben we ze wel en dan liggen ze daar," zei de vriendelijke mevrouw, wijzend naar de plek waarvan ik ook wel weet dat ze daar altijd liggen. Ik vraag hoe het komt dat ze er vandaag niet liggen. "Ze zijn niet geleverd," luidt het voor de hand liggende antwoord. En waarom niet? "Dat weet ik niet." Gek, want ook in de andere winkels weten ze niet waarom er geen eieren zijn.
Maxi heette voor het werd overgenomen door de Delta Holding, C Market. Toen was het een staatsbedrijf. Ik kan me niet herinneren dat er toen ooit geen eieren waren. Ik denk dat Delta (één van de grootste bedrijven in Servië) de kippenboeren domweg aan het afknijpen is. Wat nou drie dinar per ei, wij betalen er niet meer dan twee voor. Zoiets zal het wel zijn. Leve de marktwerking.
Ik moest dus wel naar de markt, want tussen de middag ik had zin in gebakken eieren. Je krijgt ze daar per tien in een puntzak, gevouwen uit een oude krant. Heb nu al een wee gevoel in mijn maag. Zal wel psychologisch zijn.
Posts
3 opmerkingen:
Eieren hier in plastic zakjes of van de buurvrouw. Misschien herken je iets hieronder in mijn tekst van eind vorige week. Citaat reeds.
Tand uit bek en daartoe per Google een nummer gevonden van een tandarts met prijslijst. Wel zo handig. Op het nummer antwoordt een warrige jongeman. Hij vraagt of ik Roemeen ben. Nee, zeg ik, maakt dat uit voor de prijs? Geenszins, maar u krijgt niets terug van de verzekering, waarschuwt hij. Mij worst (later nog wel over na zitten denken, waarom zou je als buitenlander a priori niks kunnen declareren van deze tandarts, waar dan ook?) - ik wil gewoon een nieuwe tand. Sinds 1989 geen arts meer bezocht, het begint te vallen en breken, lucratieve klus. De jongeman belt terug. Of het morgenochtend kan maar tot 12 uur want dan gaat de tandarts naar Targu Mures. Ik: kan het nu?? Ja dus!!! Tien minuten lopen, meteen i/d stoel. Onverwerkte jeugdtrauma’s spelen op. Het is een zootje in uw mond, zegt de arts, hij stuurt me naar een flat in een buitenwijk voor foto’s. Daar zit een vrij gezegd enge man. Met grijze baard en radioactieve apparatuur die zo te zien Tsjernobyl en de revolutie glansrijk hebben overleefd (afgelopen dagen misselijk geweest maar dat kan ook komen door het ranzige brood met ‘untura’ bij schoonfamilie) i.i.g. keer ik terug bij de tandarts met 4 kleine fotootjes gewikkeld in een viezig papiertje. Weer in die stoel en hij bewerkt met diverse tangen mijn gebroken tand, onderwijl pratend met een schuin achter mij zittende kennelijke boezemvriend met wie hij, begrijp ik, een boot wil gaan kopen in Bulgarije. Tussendoor krijgt hij diverse mobiele telefoontjes waaruit ik opmaak dat hij op dit moment weinig geld heeft. Boven mijn stoel galmt Realitatea TV – ik voel me slachtoffer van een Balkaans eeuwig misverstand, een complot zonder daders. Het doet niet eens pijn. Ineens zegt de geneesheer dat ik morgen terug moet komen. Ik mag weg!!!
Morgen was gisteren. Ik gisteren om klokslag 13 uur (zoals afgesproken) met de taxi aangevoerd. Binnen tref ik een vrouw met een bezem aan. “Meneer dokter is vertrokken naar Targu Mures”, zegt het. Ik nog proberen van ja maar we hadden een afspraak, waarop zij iets over dat het water afgesloten was en dat ze het verder ook niet wist, zo’n typisch Roemeense discussie zonder vaste ondergrond. Ze gaf me een piepklein papiertje met wat telefoonnummers. Het blijft een mooi land.
Mooi verhaal. Daar kan ik niet tegenop, al was het alleen maar omdat ik persoonlijk nauwelijks ervaring heb met de lokale gezondheidszorg. Je herinnert je misschien dat ik een poosje geleden een vetbultje heb laten wegsnijden, maar dat gebeurde in zo'n keurige privékliniek. Ik heb mijn gebit een jaar of wat geleden laten reviseren in Moskou. De tandarts was een Syrische Koerd. Heel exotisch, maar hij heeft het prima gedaan, hield zich aan afspraken, had een prachtige assistente en wilde, voor zover ik weet, geen boot kopen in Bulgarije.
Ook ik was zo,n angsthaas en stelde de tandarts jaren uit , op advies van de familie heb ik eindelijk de stoute schoenen aangetrokken.
Ik ben zeer te spreken over de totale gebitsrenovatie welke ik heb in Servië heb laten doen door een bevriende tandarts/technicus.
7 kronen , 2 bruggen en een bovenplaatje vmet 7 kiezen , een twaalftal dagen dagelijks in de stoel en het klusje was geklaard.
het ziet er perfect uit en heb er spijt van dat ik het niet eerder heb laten doen.
Ook mijn vrouw heeft een brug laten zetten en is ook zeer tevreden.
En dat alles voor nog geen 3000 euro totaal , peanuts in vergelijking met de Nederlandse tarieven.
Gé
Een reactie posten