kanker

Dokter Milan Prekajski, onthoud die naam.

Een goede vriendin van me, laten we haar K. als initiaal geven, had een bultje in haar borst. Paniek natuurlijk. Naar de dokter in het meest gerenommeerde ziekenhuis van het land: het Instituut voor Oncologie en Radiologie van het Klinisch Centrum van Servië. Een hele mond vol. Meneer Prekajski, een jaar of zeventig, werkt er als oncoloog.

Ik geef het gesprek weer, zoals K. me dat heeft verteld:

P: "Het is goedaardig."

K: "Dat is een hele geruststelling."

P: "Maar hoe oud ben je eigenlijk?"

K: "Dertig."

P: "En je hebt nog geen kinderen?"

K: "Nee."

P: "Ben je getrouwd?"

K: "Nee."

P: "Wanneer denk je een kind te krijgen, wordt het niet eens tijd? Je bent geen meisje meer en je biologische klok tikt door. Het bultje valt daaruit te verklaren. Je bent al dertig en als je niet snel een kind baart, zal je nog veel meer gezondheidsproblemen krijgen."

Ik woon graag in Servië en ik maak me niet zo snel kwaad. Maar toen ik dit vanavond hoorde, woonde ik even niet graag in Servië en maakte ik me wél heel erg kwaad. Waar haalt deze ongewassen holbewoner het gore lef vandaan om iemand zo aan te spreken. Iemand die bang is dat ze kanker heeft nog wel. Hallo meneer Prekajski, leven we nog in de middeleeuwen? Zouden we niet gewoon eens met pensioen gaan. En geachte beroepsgroep voor artsen, zouden we meneer Prekajski niet gewoon eens zijn bevoegdheid ontnemen en hem met pek en veren de stad uitsturen? En lieve K, waarom heb je die vent niet gewoon een ontzettende schop gegeven op een plek waar dat bij mannen verschrikkelijk zeer doet?