21 November, de dag van sveti Arhangel Mihailo. Slava dus. Straks in de auto naar Niš. Gelukkig is de dichte mist die vannacht als een dikke deken over Belgrado lag opgetrokken, zodat we er wellicht ook aan zullen komen.Het onderstaande was vanzelfsprekend nog maar het begin.
En neefje Damjan (vaste bezoekers kennen hem wel) groeit als kool. Het is een vrolijk jongetje.
Posts
4 opmerkingen:
Hé David, weet je wel hoe bevoorrecht je bent? Sveti Slava: het familiefeest, ik ben echt jaloers op je. Heb vaak zo'n heimwee naar al deze gebruiken en vooral naar vrienden en familie, hier in Nederland zijn we dat allemaal een beetje vergeten of verloren. Je hoeft per slot niet teveel te eten of teveel te drinken. Dat is eigen keuze heb ik gelukkig geleerd.
Dus:сретна слава
Niet teveel drinken is inderdaad geen probleem. Ik heb altijd het goede excuus dat ik nog terug moet rijden naar Belgrado. Maar niet teveel eten? Dan ken je mijn schoonmoeder niet. Ze is altijd vastbesloten (niet alleen op slava) om alles wat ze heeft klaargemaakt in onze magen te krijgen; van de zoetigheid bij aankomst tot en met de kolače aan het eind van de ručak. Wat er over is (want het kan onmogelijk allemaal op), moet mee naar Belgrado en daar komen dan nog twintig kilo aardappels en vijftien kilo appels bij. Maar je hebt natuurlijk gelijk: het is een mooie traditie.
Maar is dat nou een familie feest of een soort naamdag? En van wie dan? Hoe dan ook, het is leven als God in Servië daar..
De slava is de dag van de familieheilige, in het geval van Aleksandra's familie de heilige Mihailo. Het wordt op allerlei manieren gevierd. Er zijn mensen die er een enorm feest van maken, er zijn mensen bij wie alleen de directe familie komt. Dat laatste is het geval bij het gezin van Aleksandra. Haar ouders waren er natuurlijk, haar twee broers en twee, hun aanhang en kinderen en er waren een oom en tante. En wij natuurlijk.
Een reactie posten