Ik vond het griezelig, dat hotel Transilvania in die bloedrode letters. Deed me aan Dracula denken. Ik was een paar dagen in Alba Iulia, zoals ik al schreef in verband met de presidentsverkiezingen die zondag in Roemenië worden gehouden. Er is een hele serie kandidaten, waarvan er maar twee echt toe doen: de huidige president Traian Basescu, die onafhankelijk heet te zijn, maar de steun heeft van de liberale democraten of zo je wilt de democratische liberalen (staat op 33 procent in de peilingen) en Mircea Geoana die namens de sociaal-democraten meedoet en die volgens de peilingen in de eerste ronde 30 procent van de stemmen zal krijgen. Er komt dus in ieder geval een tweede ronde op 6 december en dan gaat het spannend worden, want Geoana krijgt dan waarschijnlijk meer stemmen van de afvallers dan Basescu. En dat vindt Basescu helemaal niet leuk.
Nu kan ik me voorstellen dat jullie helemaal niet zitten de wachten op een lap tekst over de politieke ins en outs van Roemenië, dus die laat ik, zo ik mezelf al deskundig genoeg zou achten, lekker achterwege. Wat misschien wel goed is om te weten, is dat het land in een soort van dubbele crisis verkeert. De wereldwijde economische crisis heeft Roemenië hard getroffen en het kampt ook nog eens met een politieke crisis. De regering van premier Boc is vorig maand gevallen en er is nog steeds geen nieuwe. Kortom, geen ideale omstandigheden.
Alba Iulia is een aardig plaatsje van zo'n zeventigduizend inwoners in Centraal-Roemenië. Ze doen er daar van alles aan om toeristen te lokken; vooral naar de historische citadel. Daar staan onder meer een enorme kathedraal, een museum en een gebouw waar op 1 december 1918 de her- of vereniging van Roemenië werd getekend. En elke dag om twaalf uur wordt in een koddige ceremonie de wacht gewisseld.
Er worden miljoenen besteed aan renovatiewerkzaamheden. Dat geld komt voornamelijk uit Europese fondsen. Voorwaarde om daarvoor in aanmerking te komen is wel dat Roemenië zelf ook een duit in het zakje doet en daar zit hem de kneep van de reportage die ik ga maken.
De burgemeester van Alba Iulia is een goede vriend van president Basescu en een hoge piet in de liberale partij. Korte lijntjes en, ondanks het geldgebrek van de regering, nog steeds vlotte financiële medewerking uit Boekarest dus voor al die projecten. Ze zijn nu in Alba Iulia als de dood dat Basescu de verkiezingen gaat verliezen en dat de liberalen niet in een nieuwe regering zullen zitten, want dan kon de geldstroom wel eens heel snel opgedroogd zijn. Zo gaat dat in de Roemeense (en niet alleen in de Roemeense) politiek.
Nog een aardig tafereeltje van de terugreis. Sta ik voor de spoorbomen te wachten, komt er ineens een hele roedel straathonden de weg op. Reden? Eten.
Posts
7 opmerkingen:
Volgens mij doen die hondjes wat anders dan eten.. Zoals Wim Kan al zei; "Het ene hondje heeft zand in zijn oogjes gekregen, en het ander duwt hem nu naar huis" ;-)
Vreemd geval komt er trouwens uit het hoofd van die president.. Zo is 'ie in het echt niet hoop ik..
Er groeit een spijker uit z'n hoofd.
ik heb het net egzien op heta cht uur journaal: prima stukje... nou heb ike cht een hele stomme vraag ..... maar huur je nou een cameraman in daar, of heb je een vaste cameraman? Die jezelf monteren of wordt dat voor je gedaan ? Hoe lang ben je nou bezig voor zo'n stukje van een minuut (?) in het acht uur journaal ? Daar ben ik wel eens benieuwd naar, misschien een leuk stukje voor je blog "achter de schermen"(of staat het al ergens?)
Pozdrav
Helemaal geen stomme vraag. In Servië werk ik altijd met dezelfde cameraman: Sale. Dat is wel zo vertrouwd. Hij weet wat ik wil en ik weet wat hij kan (=veel). Als ik buitenslands moet zijn, hangt het ervan af. Voor Roemenië heeft Sale, die Serviër is, een visum nodig en we waren te laat om dat aan te vragen. Ik heb dit keer dus met een ingehuurde Roemeense cameraman gewerkt. Deze was gelukkig goed, maar het gebeurt ook wel eens dat je iemand krijgt die niets kan of niets wil. Op de Balkan heb je nog een extra probleem. Serviërs werken liever niet onder Albanezen (en andersom) en er zijn bijvoorbeeld ook Servische cameramannen die niet naar Kroatië willen (zal andersom ook wel zo zijn).
Je schrikt je rot als je je beseft hoe lang je bezig bent voor die twee (één is wel heel erg kort) minuten. Je moet zo'n project voorbereiden, afspraken met mensen die je wilt spreken, goede locaties vinden. Het draaien zelf kostte deze keer twee dagen, vooral omdat twee belangrijke bronnen afzagen van medewerking en er dus anderen gevonden moesten worden. Ook al werk ik met een andere cameraman, monteren doe ik wel altijd met Sale. Ik neem de tapes gewoon mee naar Belgrado. Als hij niet zelf heeft gedraaid, duurt het langer, omdat hij eerst al het beeld wil bekijken. In totaal zijn we een uur of vier met de montage bezig geweest.
Beste David-Jan,
Dank je wel voor je reply, ik vind het wel interessant om te weten wat je daar nou allemaal voor moet doen voor die twee minuten reportage in het acht journaal. Ik weet dat je eerder wel wat hebt geschreven over het maken van een radioreportage (moet ik wel even diep gaan graven hoor) , maar over een Tv reportage kan ik me het niet zo goed herrineren. MIsschien een ideetje voor een volgende blog als de gelegenheid zich aandient ?
Groetjes,
Fabian
Ik houd het in mijn achterhoofd. Maar bedenk dat ik tijdens het maken van zo'n verhaal voortdurend bezig ben, dus ik weet niet goed of ik er aan denk.
Een reactie posten